Ξημερώνει
Κι είναι η μέρα ζωντανή.
Γεμάτη βουή, φωνές και γέλια.
Σαν να πατήσαμε επανεκκίνηση
Μετά από μακρά παύση
Απόλυτης σιωπής.
Όμως σαν σκούντημα στον ώμο,
Ο φόβος του φόβου
Είναι εκεί.
Γυρνάει νωχελικά μέσα στον φαύλο κύκλο του.
Παραμονεύει πίσω από κάθε μας στιγμή,
Πίσω από κάθε χαμόγελο
Πάντα τις ήσυχες νύχτες.
Μάταια
πιάνω τον εαυτό μου
να προσπαθεί να τον αγνοεί, να τον νικήσει.
Έχει πια τραφεί με τα καλύτερά μας χρόνια
Και αυτάρεσκα θεριεύει και μειδιά.
