Δεκαεπτά χρονών κοριτσάκι ήταν η γιαγιά Ελένη όταν στο σημάδι της, έτσι λεγόταν η γνωριμία με τον γαμπρό τότε πριν τον αρραβώνα τους, χόρεψε ζεϊμπέκικο.
Μου το είχε πει η ίδια ότι της το ζήτησε ο πατέρας της, Γιώργος Χειλετζάρης.
"Ελένη σήκω να χορέψεις ζεϊμπέκικο".
Ο γαμπρός τότε Αναστάσιος Καράμπελας και παππούς μου, 'τρελάθηκε' από το ζεϊμπέκικο της μέλλουσας γυναίκας του γιατί ήταν η πρώτη γυναίκα που χόρεψε ζεϊμπέκικο σε μια ανδροκρατούμενη τότε εποχή στην περιοχή των Αχαρνών. Το πιο περίεργο δε;Της το ζήτησε άντρας,ο πατέρας της.
Ήταν όμως και ο λόγος που την ερωτεύτηκε ο παππούς μου, γιατί αν και μικρή ήξερε να χορεύει ζεϊμπέκικο με λεβεντιά. Καινοτομία της τότε εποχής θα λέγαμε σήμερα γιατί αν ζούσε τώρα θα ήταν 101 ετών η γιαγιά Ελένη.
Πέθανε στα 100 της χρόνια. Από την γιαγιά μου μικρό κοριτσάκι ακόμα έμαθα τα πρώτα βήματα του ζεϊμπέκικου. Με κασέτες τότε ακόμα θυμάμαι μου έβαζε ζεϊμπέκικο και μου έλεγε : "Έλα να σου δείξω πως θα παίρνεις τις στροφές. Το σημαντικό στο ζεϊμπέκικο είναι να πατάς πάνω στο ρυθμό του αλλιώς δεν τον χορεύεις. Είναι σαν να πατάς σταφύλια".
Έτσι μιλούσε η γιαγιά μου. Ντόμπρα. Από τις παλιές γυναίκες. Γυναίκα με τα όλα της, όπως λέμε χαρακτηριστικά. Αρχόντισσα την αποκαλούν ακόμα. Μου έλεγε να μην ακούς κανέναν αλλά να κάνεις αυτό που πρέπει. Ο Θεός βλέπει αυτό που δεν βλέπουν οι άνθρωποι και πάντα δικαιώνει. Έτσι από μικρή κατάλαβα ότι ο ζεϊμπέκικος χορός δεν είναι για όλες τις γυναίκες. Είναι μόνο για εκείνες που το λέει η ψυχή τους. Που στο άδικο θα αντισταθούν.
Μα πώς αλλιώς θα χορέψει μια γυναίκα την "Διαθήκη", ζεϊμπέκικο της Χαρούλας Αλεξίου που λέει:
"Όταν ρυθμίσετε λοιπόν την διαθήκη και το μερίδιο δοθεί του καθενός, εμένα αφήστε μου τον δρόμο που μου ανήκει. Εγώ είμαι ελεύθερος αέρας που φυσά"
Τα λόγια αυτά για να τα χορέψει μια γυναίκα πρέπει να τα νιώθει και να πατάει πάνω τους σε κάθε βήμα του ζεϊμπέκικου της και σε κάθε στροφή που παίρνει σαν αέρας που φυσά. Έτσι για εμένα που από μικρή έμαθα να χορεύω ζεϊμπέκικο ήταν αυτονόητο ότι ενώ είναι αντρικός χορός τον χορεύουν και οι γυναίκες που τον σέβονται.
Πέρασαν τα χρόνια και όταν έγινα φοιτήτρια στην Γυμναστική Ακαδημία Αθηνών μαζί με όλους τους Ελληνικούς Παραδοσιακούς χορούς, διδάχθηκα και τον ζεϊμπέκικο χορό. Όχι μόνο τα βήματα αλλά πήρα και σημαντικές γνώσεις από τους καθηγητές μας στο Πανεπιστήμιο.
Είναι ανδρικός χορός, μοναχικός ή και αντικριστός, από τα παράλια της Μ. Ασίας που μεταφέρθηκε και στα κοντινά νησιά του ανατολικού Αιγαίου αλλά και σε όλη την ελληνική επικράτεια από του πρόσφυγες Μικρασιάτες Έλληνες. Ζεϊμπέκικο ονομάστηκε από τους Ζεϊμπεκηδες, φυλή γενναίων πολεμιστών στη Μικρά Ασία, που χόρευαν τον χορό για πολεμική προστασία. Σε όλες τις περιπτώσεις των Ζεϊμπέκικων χορών η χρήση του χώρου είναι ελεύθερη, με ενεργή την συμμετοχή των χεριών, αυτοσχεδιάζοντας με μικρές αποκλίσεις από τη βασική δομή.
Έχει μουσικό μέτρο 9/4. Άρα ναι μεν είναι ελεύθερος και αυτοσχέδιος χορός που δεν παύει όμως να απαιτεί από τον χορευτή να τηρεί τους κανόνες του.
Σήμερα λοιπόν, 8 Μαρτίου, Ημέρα της Γυναίκας "γιορτάζουμε" την ανάμνηση μιας μεγάλης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διαδήλωσαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ήταν μια από τις πρώτες κινήσεις διεκδίκησης δικαιωμάτων της γυναίκας.
Οι γυναίκες που έχουν πολεμήσει για να διεκδικήσουν τη ζωή που τους ανήκει μπορούν να χορεύουν ζεϊμπέκικο χορό γιατί σίγουρα έχουν ψυχή, όπως οι πολεμιστές Ζεϊμπεκηδες. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μια επιβράβευση για εκείνες που ενώ χορεύουν έναν αντρικό χορό το κάνουν με γυναικεία ψυχή! Είναι υπέροχο μια γυναίκα να χορεύει ζεϊμπέκικο χωρίς να χάνει την θηλυκότητα της και ταυτόχρονα η ζωή της να είναι γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αγωνίες, αγώνες.
Οι στίχοι του ζεϊμπέκικου του Πασχάλη Τερζή το επιβεβαιώνουν..."Γουστάρω τις γυναίκες που ρίχνουν ζεϊμπεκιές..." Να τις γουστάρετε αυτές τις γυναίκες γιατί τον άντρα δίπλα τους δεν τον θέλουν για να τους αλλάζει καμιά λάμπα, το κάνουν και μονές. Αλλά για να τις θέλει, να τις ερωτευτεί, και να τις αγαπήσει όπως εκείνες τον ίδιο. Με την ψυχή!
Χαρακτηριστικό ζεϊμπέκικο είναι του Πάριου το "Βαριά του άντρα η σκιά που δεν παρακαλάει". Γυναίκες βάλτε ψυχή και χορέψτε ζεϊμπέκικο, σεβόμενες την ιστορία του, και τιμώντας την μνήμη όσων γυναικών πριν από εμάς αγωνίστηκαν δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους!
Χρόνια μας πολλά!
