Ποια είναι η μονάδα μέτρησης του σ' αγαπώ;
Κάποιοι λένε πως είναι η απόσταση της γης από το φεγγάρι.
Εγκλωβισμένα χιλιόμετρα για τύπους που θέλουν πεισματικά να στριμώξουν το απέραντο σε στυγνά μαθηματικά.
Πόσο μ' αγαπάς;
Σ' αγαπώ τόσο, που ανάμεσα σε σένα και μια σφαίρα θα έμπαινα ενστικτωδώς στη μέση.
Προστατευτικό κουβάρι θα τυλιγόμουν γύρω σου για να μη σ' αγγίξει τίποτα που μπορεί να σε βλάψει.
Σ' αγαπώ τόσο που θα δεχόμουν αδιαμαρτύρητα ν' αδειάσουν πάνω μου όλοι οι γεμιστήρες του κόσμου, αρκεί να ήσουν ασφαλής.
Έτσι μόνο πρέπει να μετράμε το σ' αγαπώ' από την ευκολία που ξυπνά και δρα η αυτοθυσία.
Θα προχωρήσεις.
Θα με ξεχάσεις.
Θα βρεις ανθρώπους που θα ταιριάζουν πιο πολύ στα μέτρα σου. Που θα χαμογελούν συγκρατημένα κι ευπρεπώς.
Ανθρώπους που θα μιλούν ελάχιστα και δε θα σε ταλαιπωρούν με άβολες ερωτήσεις.
Ανθρώπους που θα είναι όπως πρέπει και θα σε περικλείουν στην ασφάλεια του <<λίγο>> τους κι αυτοί αντίστοιχα με το δικό σου θα είναι εντάξει.
Ανθρώπους που θα αρκούνται σ' αυτό που δείχνεις, όχι σ' αυτό που είσαι.
Απ' όλους αυτούς που θα γνωρίσεις, ποιος στ' αλήθεια θα πετάξει το εγωιστικό τομάρι του στη φωτιά για σένα;
Θα μου πεις πως δεν χρειάζεται, γιατί εσύ στην τελική δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Πως είσαι αρκετά δυνατός, ώστε ν' αντέχεις μόνος σου κι έτσι να ζεις.
Και θα το πιστεύεις τόσο δυνατά που θα θυμώσεις με την ερώτηση.
Τείνουμε τη μοναξιά της ψυχής να τη σβήνουμε με χέρια εφήμερα, με παρέες της μιας ώρας, με μουσικές και σελίδες που λειτουργούν σαν τελευταίας γενιάς κατασταλτικά.
Περνάει ο χρόνος...
Κι όλα ξεκινούν να μαζεύουν σκόνη. Η σκόνη γίνεται βρωμιά' βρωμιά που πάει και κάθεται πάνω στους φόβους και στην επιθυμία και μας πνίγει στον βήχα.
Καταλαβαίνουμε πολύ ύστερα πόσο ανήμποροι γινόμαστε, όταν ένας κόκκος φτάνει για να μας κλέψει τον αέρα.
Κι οι ασφαλείς, εκείνοι που διαλέξαμε, όσο πνιγόμαστε, στέκονται ήδη στην εξώπορτα με τα κλειδιά στο χέρι.
Τα έχω φορέσει αυτά τα στενά παπούτσια. Στα ίδια χνάρια πάτησα με την ίδια δύναμη φορτωμένη στην πλάτη.
Θυμάμαι να λέω με κυνικότητα πως αν φύγω από αυτόν τον κόσμο το μόνο που θα μου λείψει είναι η μυρωδιά του βιβλίου.
Ένα χαρτί, το στυλό και να πάνε να γαμηθούν οι άνθρωποι.
Θυμάμαι να λέω πως δε μου λείπει ο αυθόρμητος εαυτός μου, πως είμαι καλύτερα έτσι.
Πιο σταθερή. Πιο ήσυχη.
Πως θα προχωρούν οι μέρες και θα κάνω αυτό που θέλω, μέχρι να κλείσει ο κύκλος.
Στοίβαζα χρόνια, σκόνες, ημιτέλειες και πύργους με συσκευασίες βρογχοδιασταλτικά.
Κάπου εκεί, απρόσμενα, εμφανίστηκες. Άνοιξες τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας, μάζεψες σκουπίδια και πέταξες στον κάδο τους φόβους και τις αντιστάσεις μου.
Ακούμπησες τα χείλη σου στο μέτωπό μου κι εκείνο το φιλί έγινε ονειροπαγίδα σε κάθε εφιάλτη.
Δεν έχω διάθεση να σε θίξω. Δεν είναι που έφυγες και ράγισε ο κόσμος μου. Δεν είναι ούτε οι πληγές που άνοιξαν παλιές και καινούργιες.
Είναι που κλειδαμπαρώθηκες πίσω από την αμφιβολία και την πεποίθηση πως θα το μετανιώσεις.
Είναι αυτή η ανάλγητη στάση σου πως ξέρεις καλύτερα το τι θα γίνει και πότε, τρέχοντας να σφραγίσεις αυτά που τόλμησες να νιώσεις.
Είναι που δεν πίστεψες με την ίδια σιγουριά με μένα πως τα άσχημα που μαλακώνουν όταν τα ακουμπάς με αγάπη, πως αρκεί το χαμόγελό σου και το χέρι σου στο δικό μου κι ας καίγεται ολόκληρος ο κόσμος.
Νομίζεις πως οι λέξεις είναι φλύαρες, ψεύτικες, πως λέγονται όλες τους με την ίδια ευκολία.
Με την ίδια ευκολία, αγνοείς πως κάποιες από δαύτες για ν' ανέβουν στα χείλη, γδέρνουν και ψαλιδίζουν λίγη ακρούλα ψυχής.
Δεν έμαθες πως τις δικές μου δεν τις σκορπίζω στη συνάφεια του κόσμου και δεν γουστάρω να πιάνονται από στόματα και χέρια ανάξια.
Δεν υπάρχει πρόταση που να σου είπα άδεια. Καθεμία έκλεψε κάτι από μένα κι αποτυπώθηκε με πόνο, φόβο και ρίσκο.
Έτσι ήθελα να με γνωρίσεις.
Στην πιο εύθραυστη και αφτιασίδωτη εκδοχή μου, πέρα από αυτό που πουλάω για να μπορέσω να επιβιώσω.
Σου αξίζει ν' αγαπηθείς καθ' ολοκληρία, από την αρχή σου μέχρι το τέλος σου, χωρίς να σου αλλάξουν ούτε τελεία.
Για αυτό αν κάποιος που βάλεις μελλοντικά στη ζωή σου, σου πει "σ' αγαπώ", ρώτα τον πόσο.
Κι αν σου αραδιάσει μαθηματικά βάλε το στα πόδια, κλείσε την πόρτα και φύγε.
Δε θα θυσίαζε για σένα τίποτα περισσότερο από αυτό που μετρούν τα δέκα του δάχτυλα.
