Όταν ακούς τους ανθρώπους να μιλάνε για το καρκίνο, λένε συνήθως η «ασθένεια», η «επάρατη νόσος» η «κατάρα» το «ακατανόμαστο» το «αναθεματισμένο» ..
Λέξεις βαριές, ισοπεδωτικές κι αμείλικτες, που έτσι κι αλλιώς σε φέρνουν ακριβώς απέναντι στους φόβους σου. Το υποσυνείδητο του ανθρώπου στο θέμα καρκίνος αρνείται να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους...
Λες κι έτσι ξορκίζει το κακό.
Λες και το αποφεύγει. Λες και μπορεί να το αποφύγει…
«Μη σου τύχει», θ' ακούσεις να λένε κι έχουν απόλυτο δίκιο.
Ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις, κι «αν σου τύχει», όλα μπαίνουν ξαφνικά σ’ ένα παράξενο pause… Σταματά ο χρόνος, η καθημερινότητα, το σπίτι που πρέπει να βαφτεί, το χρώμα των μαλλιών που δεν πέτυχε, ο ΕΝΦΙΑ, η ΔΕΗ, ο καφές, ο ύπνος, η δουλειά, τα χρέη, όλα όσα ονομάζουμε προβλήματα στη ρουτίνα μας.
Λες κι ένα χέρι σε σπρώχνει αιφνίδια σε φουρτουνιασμένο ωκεανό, χωρίς βάρκα, με σωσίβιο μόνο τον τσαμπουκά της ψυχής σου και πρέπει ν΄αποδείξεις «πόσο μάγκας είσαι». Θα σωθείς ή θα πνιγείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου.
Πρέπει πάση θυσία λοιπόν, να μη σε πάρει από κάτω, να βρεις τη δύναμη και το πείσμα να τον πολεμήσεις απ' την αρχή μπας και τον νικήσεις. Γιατί όπως σε κάθε μάχη ένας είναι ο νικητής και θες όσο τίποτα να είσαι εσύ κι ας φοβάσαι...
Οπλίζεσαι λοιπόν, με δύναμη, πίστη κι ελπίδα και κολυμπάς, ενώ παράλληλα μετανιώνεις που δεν έτρεξες πιο μπροστά να δεις τι ήταν τα συμπτώματα που είχες κι αναθεωρείς για όλα, για τις σχέσεις σου, τις επιλογές σου, τον τρόπο που ζεις, για τις λάθος προτεραιότητές σου... κι ορκίζεσαι πως θ' αλλάξεις όλη σου την κοσμοθεωρία. Αρκεί να σωθείς!
Είναι φορές που δε νικιέται, όσο ήρωας κι αν είσαι, όσο σκληρά κι αν τον παλέψεις, όσο κι αν κλάψεις, όσο κι αν ικετέψεις, όσο πολύ κι αν θες να ζήσεις...
Μα σε πολλές περιπτώσεις ο καρκίνος είναι ιάσιμος, θεραπεύσιμος, προσπελάσιμος. Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτόν! Κι εσύ κι οι άνθρωποί σου. Και πολεμάς! Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και κάποτε -αν είσαι τυχερός- ξεμπερδεύεις μαζί του κι «αλλάζεις» τη ζωή σου, όπως κι οι περισσότεροι που βγήκαν νικητές απ’ αυτό.
Μπορεί το σώμα να ιαθεί εντελώς, μα για την ψυχή δεν ξέρω αν στ' αλήθεια μένει αλώβητη τελικά μετά από τη μάχη μ' έναν τέτοιο αντίπαλο.
Γιατί ουσιαστικά αυτή δίνει τις μάχες, αυτή αποφασίζει αν θα πολεμήσει ή θα παραιτηθεί...
Αυτή περνάει τα τάρταρα κουβαλώντας στους ώμους της το σώμα που αφήνεται στα χέρια της και μαθαίνει να πονά αδιαμαρτύρητα, λυγάει αλλά δε σπάει, ζωγραφίζει τα φρύδια με μολύβι για να μη γονατίσει, γελάει για να μην κλάψει που χάνει την αξιοπρέπειά της, φοβάται μη δεν προλάβει να ζήσει «ουσιαστικά!»
Παλεύει τον καρκίνο μα προσέξτε, την πληγώνουν τα βλέμματα οίκτου γνωστών και αγνώστων…
Δύσκολα κρύβεται ο πόνος, ο φόβος κι η απόγνωση απ’ τα μάτια κι αλίμονο στη ψυχή που νοσεί και ξέρει να τα «διαβάζει»...
Θα ήθελα απ’ αυτό το κείμενο να κρατήσετε αυτό:
Ο καρκίνος μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί! Και αυτό δε γίνεται, ούτε με παγκόσμιες μέρες, ούτε με καρδούλες στους τοίχους των social media. Αντιμετωπίζεται με εξετάσεις, ενημέρωση και πρόληψη.
Μείνετε κοντά στους ανθρώπους που νοσούν, στηρίξτε τους με κάθε τρόπο και κρατήστε τον οίκτο σας για όσους δεν έχουν αντιληφθεί το «ουσιαστικό» νόημα της ζωής!
Αφιερωμένο στους θριαμβευτές της ζωής, τους νικητές του καρκίνου, αλλά και σε όσους έφυγαν νικημένοι…
